یک‌جورِ خاصی دوستش می‌داشت. به سینه می‌فشردَش، می‌بوییدَش،
می‌بوسیدَش. می‌نشاندش روی شانه و به همه اعلام می‌‌کرد چقدر برایش
عزیز است. اسمش را هم خودش انتخاب کرده بود؛ به پیشنهادِ خدا و وساطتِ
جبرییل. حسین، عربیِ شبیر بود؛ اسمِ پسرِ دوم هارون. آخر علی برایش به
هارون می‌مانست برای موسی.. این حرفِ عجیبش را همه شنیده بودند:
«حسین از من است و من از حسینم»
حالا بعد سال‌ها همه می فهمند راست گفته، او هم از حسین بود
أَلسَّلامُ عَلَى الْقَتیلِ الْمَظْلُومِ،
سلام برآن کشته ی مظلوم،
أَلسَّلامُ عَلى عَلِىّ الْکَبیرِ،
سلام بر علی اکبر،
أَلسَّلامُ عَلَى الرَّضیـعِ الصَّغیرِ،
سلام بر آن شیر خوار کوچک،
ِأَلسَّلامُ عَلَى الشَّیْبِ الْخَضیبِ،
سلام بر آن محاسن به خون خضاب شده،
أَلسَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّریبِ،
سلام بر آن گونه خاک آلوده،
أَلسَّلامُ عَلَى الثَّغْرِ الْمَقْرُوعِ بِالْقَضیبِ،
سلام بر آن دندان چوب خورده،
أَلسَّلامُ عَلَى الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ،
سلام بر آن سرهای بالای نیزه رفته،
وقتی سخت، سرگرم کارو زندگی شده ای. طوری که حتی با صدای باران هم آرام نمی شوی
در روزهای سرد پاییز، شعله ای آشنا تمام وجودت را گرم می کند
و تو آرام که نمی گیری، هیچ!
گُر می گیری منتظر ....
آتشی که نا حشر خاموش نمی شود ...
بیا به آن مرد بیابان گرد هاشمی بگوییم:
ما تنهایت نمی گذاریم! این را چشم های خیس و دل نگرانمان می گوید
آری؛
انتظار مهدی (عج) امتداد عاشورای حسین (ع) است...
عزاداری هایتان قبول. اجرتان با سیّد الشهدا...
در خلوت خالصانه تان با خدا یاد ما هم باشید ...
