غایب همیشه حاضر ادرکنی

قد دیوارِ انتظارم خیلی بلند شده

آنقدر که دیگر دستم به آن نمی رسد تا آجر بعدی روز شمار نبودنت را رویش بچینم !

آقای من؛ آقای عزیز و غریبم می دانم که می گوییم "بیا " که   تنهایی بر شانه های نحیفمان سنگینی می کند

امّا  خوب تر می دانم، ما آدم های عجیب، دریچه های قلبِ روح مان را آنقدر آلوده می کنیم که نفس کشیدن برایمان سخت باشد

و تو را از خود دورتر ....

آری؛

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست                 ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

می گذرانیم این شبهای سردوتاریک را به انتظار نوید بخش بهار حضورت روزی که با نگاه گرم توعالمی روشن می شود