آقای خوبی های زمان ما؛
هر روز که به آمدنت نزدیکتر می شویم ، شعله های امید بیشتر در دلمان زبانه می کشد
دل است دیگر ؛ کاریش نمی شود کرد!
وقتی در این شلوغی خرداد به نبودنت که نه، به بودنت فکر می کنم
فکر می کنم که تو هستی و من هنوز آن طور که سهراب می گفت: چشم هایم
را
نشسته ام، اضطرابی عجیب بر جانم می نشیند
باز فکر می کنم؛ این بار به وعده ی
دیدار...
آرام می شوم وقتی یادم می آید هستی همین حوالی ...
فقط می خواستم بگویم :
هوایمان را داشته باش
هوایمان را داشته باش
هوایمان را داشته باش
سلامتان می کنم،
سلام به روی گل ضریحتان
"اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی
الامامِ التّقی النّقی
و حُجّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ
و مَن تَحتَ الثری
الصّدّیق الشَّهید
صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه
کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ."
همه عمر بر ندارم سراز این خمار مستی؛ که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی؛ تو نه مثل آفتابی، که حضور و غیبت افتد؛ دگران روند و آیند وتو.... همچنان که هستی؛
اسم شیرینتان هر روز بر سر زبانم هست ... به هر فراز از صلوات خاصه که می رسم یا هر جا حرفی و نشانی از شماست قند توی دلم آب می شود... دلیلش بین خودمان :)
آقای خوبی ها... حضرت رئوف... حضرت دلبر... به خدا بگویید "قلبم دچارش بشود و غیر از دلم
بروند" که برای خودش باشم...
که برای خودش بنویسم و برای خودش راضی بشوم....
این ها را به شما می گویم چون راه رضایت خدا از رضایت حضرتتان است...
بگو راهم بدهد به بهشتش
من دل خوشم به حضور و لمس و مرور صحن تان و یادتان در قلبم. و راضی تر به اینکه هوایم را توی بحران ها دارید، تنهایم نگذارید یک وقت...
اجازه می خواهم مدتی از شما. مثل خادم کوچکی که از سَروَرَش اجازه رخصت می خواهد...مدتی اینجا نخواهم نوشت ، فرصتی می خواهم برای رسیدگی و اهتمام به خیلی از امور و خودسازی .... دعایم کنید و ضامنم شوید مثل همیشه های همیشه و بخواهید که توفیق خدمت دوباره تان را داشته باشم ...
آمین
خادم و خاک پایتان/ کبوتر سپید ...
[ اللَّهُمَّ اکْشِفْ هَذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ بِحُضُورِهِ ...]
درد را از هر طرف که بخوانی درد است!
بعضی دردها را نمی شود گفت! به قول قیصر "درد های من نهفتنی است"
اما در میان همه ی دردها، نداشتن " تــــــــو " دردی است که اگر دنیا را هم به آدم بدهند انگار باز چیزی ندارد
خط فقر جایی میان بود و نبود توست
جایی میان دار و ندار من ...
- این همه چراغ توی این شهر روشنه، اما هیچ کدوم شون چشم منو روشن نمی کنه!
این همه چشم توی این شهرِ، هیچ کدوم دلمو گرم نمی کنه!
اینجا همه می دوئن که زنده بمونن؛ هیچ کس نمی دوئه که زندگی کنه ...
اینجا همش شده زمین ....
دیگه آسمونی نداره این شهر!
من دلم آســـــــــــــــــــــــــــــــمون می خواد .... آســــــــــــــــــــــــــــــــمون
پی نوشت 1: یکی از شبکه های استانی "خداحافظ رفیق" رو داشت پخش می کرد و خلاصه موفق شدم ضبطش کنم. اگه ندیدید توصیه میشه ببینید .... شهدا خیلی خالصن .... خیلی .... خوش به حالشون :(
پی نوشت 2: همیشه یکی از دیالوگ های داستان اول "خداحافط رفیق" من رو یاد شهید "مهدی باکری" می ندازه "صحبت کردن شهید مرتضی و همسرش" . جز قسمت های دوست داشتنی این فیلم هست...
محوّل الحال من می شوی وقتی سر می گذارم روی زانوانم از فرط تنهایی!
وقتی میبینی نگرانی خیلی ها تلمبار شده روی قلبم!
یک احساس خوبی است وقتی صدایم می کنی!
وقتی غصه هایم را رصد می کنی و مرهم زخمم می شوی و نمی گذاری دلم بگیرد.
وقتی می گویی برو پیش امام رئوف ات، همان غریب مهربان؛ برو و یک دل سیر حرف بزن برایش! کنار خودش . ..
می گویی:
حق نداری غصه دار باشی
حق نداری دلت بگیرد
حق نداری ....
من با توأم . ما با تواییم
همچین وقت هایی حالم
خوب می شود.که میبینم حواستان به من هم هست، دلم قرص ترمی شود ازهروقتی!
خواستم بگویم همین جور خوب ِ مهربانی که هستی،
باش. خواستم بگویم به این بچه‌بازی‌های من
نگاه نکنی یک‌وقت، قهرت بگیرد، تصمیم بگیری به عقوبتت ادبم کنی.
من همان بی‌ظرفِ ناتوانی هستم که بودم. تو همان
صبور ِ یکتای ِ بی‌نظیر ِ من باش ...
فَلَمْ أَرَ
مَوْلًى کَرِیما أَصْبَرَ عَلَى عَبْدٍ لَئِیمٍ مِنْکَ عَلَیَّ
من ندیدم مولای بزرگواری به قدر تو
بر بنده‌ی بی‌مقداری مثل من صبر کند (فرازی از دعای روح بخش ودل انگیز افتتاح)
پی نوشت : امروز به امید خدا راهی مشهد الرضا و زائر حرم امام رئوفم هستم. یا امام رضا (ع) ممنونم ...
دعاگویتان هستم و محتاج به دعا
«اللهم رب شهر رمضان»
چقدر خوب شد آمدی رمضان، سنگ شده بودم.
آنقدر دنیا و بازی هایش سرِ ما را به خودش گرم کرده بود که خیلی چیزهای خوب داشت یادمان می رفت!
حالا وقتی با لب های خشکیده، دعای فرج می خوانیم حس خوبی داریم، اما چشم هایمان تا دلت بخواهد خیس می شود
خیسِ خیس
خوب کردی آمدی رمضان
جمعه های روزه دار ما دنبال گمشده ای می گردند که درمان درد سنگین انتظارند
ما دلمان را به او سپردیم...
امروز توی درد ودل هایم گفتم: خدایا چقدر صبر کنم! و تو مثل همیشه های همیشه جوابم را دادی:
اعوذبالله من الشیطان الرجیم
« امر بر شما مقرر شد، در حالی که آن را ناخوش دارید. شاید چیزی را، ناخوش بدارید و در آن خیر شما باشد و شاید
چیزی را دوست داشته باشید و برایتان ناپسند افتد. همانا خدا می داند و شما نمی دانید »
راستش بعد از این که این آیه را خواندم و خودم را راضی و توجیه کردم. با این نشانه ات امیدوارم کردی:وَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنَا
«و در برابر حکم پروردگارت شکیبایی کن که تو زیر نظر و مراقبت ما هستی، و
هنگامی که [از خواب]
برمی خیزی پروردگارت را همراه با سپاس و ستایش تسبیح
گوی»
و قند توی دلم آب می شود وقتی هر بار "باعیننا" را زیر لبم تکرار می کنم.
:)
اللهم لک الحمد حمد الشاکرین...
سوم شعبان المعظم = میلاد حسین بن علی (ع)
چهارم شعبان المعظم = میلاد ابوالفضل العباس (ع)
محال می دانم که این اتّفاقی تاریخی باشد!
که خدا به کُنج دلتان نگاه کرده،خالق ادب و عطوفت و آب ...
اوّل برادر و آقا و مولایتان و بعد شما ....
"ایــــــــــام بر شما مبارکـــــــــــباد ، این روزها می آیند تا بر شــــــــــــما مبارک شوند. مبارک شـــمایید"*
* از مقالات شمس
خدایا
در دنیای حقیر و کوچکم دنبال نشانی از بزرگی تو می گشتم
تنها و بی کس میسرم نبود انگار؛ پس دل و اندیشه را همراهم کردم و روانه این کاوش شدم برای تو، برای یافتنت.
جواب سوالم همه ی من و محیطم را گرفت و عزیمت من و دل و اندیشه گرد خود
گشتن بود انگار، که نشانه های
وجود تو همه جا دیده می شد واز نشانه که می گذریم مسرانه می گوییم اول و آخر هستی و همه و همه و همه، تو و
از وجود توست و این را من و دل و اندیشه متفق القول گفتیم و باور کردیم و به آن ایمان آوردیم....
خداوندِ دانا به همه ی امور و همه ی هستی وهمه ی بود و نبود با اینکه
می دانیم وقتی همه وجود هستی از توست و
ما نشانه هایی از وجود توییم حتی! اما هنوز و همیشه انگار چیزی کم داریم و گهگاه پی تو می گردیم و به داشتن
بیشتر تو،داشتن خداوند، حریص و حریص تریم و انگار من ، بنده ، می خواهم سرشار از تو باشم؛
از تو که اول و آخر و ظاهر و باطن و همه ای
باید به
سفری دور بروم! جسمم خیلی سنگین است! روحم تحمل سنگینی کالبدم را ندارد! فقط پوست
می اندازم!
پوست کهنه که دلتنگی ندارد !
دعا بفرمایید که سخت محتاج دعاییم
ساعت 3 بامداد و من دلم با زائران اربعین است!
عجیب پر غمم این روزها؛
خاصه اینکه در این حال و هوای بارانی ِ دلم ؛ نوای
"من پر از یا لیتنایم، تو کجایی من کجایم
من دلی تنگم که هر شب، می‌بری تا کربلایم
یابن زهرا ...."
خود به خود میهمان حسینیهء خودمانی ام شده ....همه چیزجور است برای آتش زدن این دل....
"این حسین (ع) کیست که عالم همه دیوانه اوست"
فلسفه این جمله ، وقتی پر رنگ تر می شود برایت که ایییییییییین همه زائر را می بینی که سر از پا نمیشناسند و می خواهند خودشان را
برسانند به کربلا؛
سرزمین حسین فقیر و غنی برایش فرقی ندارد
عاشق حسین سرما و گرما را نمی فهمد
عشق به حسین جا و مکان ، زبان و فرهنگ ، رنگ و چهره نمی شناسد. در خبر ها آمده بودعاشقان حسین از هر قشر و طائفه ای هستند .
دیدم و خواندم، می شود عاشق حسین بود و لا به لای هندوها زندگی کرد
می شود عاشق حسین بود؛ حتی در غرب افریقا!
دیدم، می شود اهل سنت باشی و از زامبیا و گریه امان حرف زدن را از تو بگیرد و زخم اشک هایت جگر سنگ را آب کند!
خواندم،حال و هوای عاشق حسینی که بودایی بوده و حالا شیعه شده ....
شاید نشود حتی به اندازه یک کلمه با اینان هم کلام شد امّا از حرف هایشان محبـّت را درک می کنی که نام" اباعبد الله الحسین" را چه بی پیرایه و با عشق بر زبان جاری می کنند....
امام حسین را می شنوی در جانِ کلامشان و خودت خوب می دانی که دیدن ضریح حسین آرزوی همه است. آرزوی همه .....
عاشق حسین انگار فاصله برایش بی معناست؛
خواندم؛ سیّد الشهدا از چین ،کامرون ،آلمان هم میهمان دارد ....
عاشق حسین ، عاشق حسین است .حالا هر جا متولد شده ؛ بماند!
خوش به سعادتشان که.ما جاماندگانیم ..... هر حاجتی داری با این جماعت یا حسینی بگو .....
اللّهم الرزقنی
پ.ن1 : نوای جناب میثم مطیعی که باعث شد این ها را بنویسم را از اینجا می توانید دریافت نمایید.
پ.ن 2 : به 20000350 " لبیک یا حسین " ارسال کنید تا زائران کاروان اربعین ، در روز اربعین نائب الزیاره شما در کربلای
معلی باشند
التماس دعای فراوان
