شخصیت معنوی امام رضا (ع)

* در شب کم می خوابید و بیشتر آن را به عبادت سپری می کرد.

* بسیاری از روزها را روزه داشت و به ویژه روز های اول، نیمه و آخر هر ماه را روزه می گرفت و می فرمود: ذلک صوم الدهر؛ اگر کسی این چند روز را روزه گیرد، به شخصی می ماند که تمام عمر، روزه بوده است.

* سجده هایش بسیار طولانی بود، به گونه ای که اگر پس از نماز صبح در برابر حضرت حق به خاک می افتاد تا دمیدن آفتاب صبحگاهی همچنان در سجده بود.

* قرآن بسیار تلاوت می کرد و انس امام (ع) با قرآن چنان بود که جز از آن نمی گفت و پاسخ او به هر پرسشی از قرآن بود. تمثیل های او نیز بر گرفته از قرآن بود.

* هنگامی که در بستر خواب قرار می گرفت، به یاد خدا و تلاوت قرآن مشغول می شد.

* در تلاوت آیات نورانی قرآن، اگر به آیه ای می رسید که در آن سخن از دوزخ و کیفر الهی بود، سخت می گریست و از آن به خدا پناه می برد.

* به نماز در اول وقت اهتمام داشت و در روز هایی که روزه داشت، هنگام افطار، نخست نماز می خواند.

* نوافل به ویژه نماز شب را حتی در سفر رها نمی کرد و چون ثلث آخر شب فرا می رسید، از بستر بر می خواست، در حالی که ذکر بر لب داشت. مسواک می کرد و وضو می گرفت و به نماز می ایستاد و هر شب علاوه بر نافله ی شب، نماز جعفر طیّار می خواند. تا هنگام نماز صبح و پس از انجام فریضه صبح به تعقیبات ادامه می داد و با طلوع خورشید، سجده ی شکر می کرد.

* همواره ذکر خدا را بر زبان داشت.

* از خدا سخت می ترسید.

* در غیر نماز نیز به مناجات با خدا انس داشت.

* بسیاری وقتها به خواندن نماز اشتغال داشت.

* رجاء بن ابی ضحاک، مامور شد تا حضرت را از مدینه به مرو همراهی کند.

خلیفه به وی دستور داد در تمام شبانه روز و در طول سفر، همراه امام (ع) باشد. او در پایان سفر چنین گفت:

" به خدا سوگند، کسی را نیافتم که از او پرهیزکارتر باشد و بیش از آن گرامی به یاد خدا و در خوف از خدا به سر برد."

بحارالانوار-عیون اخبارالرضا