وداع با سرزمین پیامبر (ص)

هنگامی که امر امامت حضرت رضا (ع) در بین مردم عمومی شد و آنان به سوی حضرتش روی آوردند، آتش حسد مامون نسبت به وی شعله ور گشت و دستور ممانعت مردم را از آن حضرت صادر کرد و آنگاه به خراسان تبعیدش نمود.

حضرت رضا (ع)، پیش از خروج از مدینه، به حرم جدش رسول خدا (ص) شرفیاب شد تا با او وداع گوید. اشک از چشمان مبارکش سرازیر گشت و اندک اندک صدایش به گریه بلند شد. سپس فرزندش حضرت جواد (ع) را در کنار خویش گرفت و به دیواره ی مطهر رسول (ص) چسبانید و در پناه آن حضرت قرارش داد.

تمام نمایندگان و وکلا خویش را امر فرمود که از حضرت جواد (ع) شنوایی داشته باشند و از مخالفت با حضرتش بپرهیزند و اصحاب مورد اعتماد خود را خبر داد که آن حضرت، قائم و جانشین وی می باشد.

آنگاه خانواده خویش را گرد آورد و در جمع آنان فرمود: بر من گریه کنید، زیرا دیگر به مدینه باز نخواهم گشت و مبلغ دوازده هزار دینار در میانشان تقسیم، در سال دویست از راه بصره- آنگونه که مامون خواسته بود- حرکت فرمود.