هر چه می خواهد دل تنگت بگو...

* گوشه ی صحن روی خاک دیدمش که نشسته بود. صدایش زدم، آرام سرش را بلند کرد. اشک هایش را پاک کرد و نگاهش را به من دوخت. گفتم: اجازه هست؟ ایستاد، دستش را به طرفم دراز کرد و در حالی که با آن دست خاک شلوارش را می تکاند، گفت: بفرمایید.

* اینجا مشهد است. زمینی که هر کس دلش برای امام رضا (ع) تنگ می شود یا کاری با او دارد، یا حتی برای حاجت و گرفتاری اش یاد او می افتد و یا از سر و صدای دنیا و دل مشغولی ها و نامردی هایش که خسته می شود، راه اینجا را می گیرد. برای بعضی ها اینجا پلی است به سوی آسمان، دست دادن با آرامش، رد آغوش عشق، رها از دلتنگی ها.

* دست توی کیسه می برد. مشت گندم را بیرون می آورد و با شور به طرفشان می ریخت، ماجرایی بود صدای بق بقوی کبوتر ها و پر و بال زدنشان و بچه هایی که با شور به میانشان می دویدند و جیغ می کشیدند و مرد نشست تا پسرش از کنار سقاخانه با ظرف آب برگردد.

* اینجا مشهد است. صحن سقاخانه و پنجره فولاد امام رضا(ع) و نگاه های امیدواری که به حلقه های پنجره دوخته شده بود.

* توی جاده دسته دسته آدم ها، پیر و جوان، زن و مرد که جلویشان پرچم به دستی بود می رفتند، و زنهایی که بچه هایی را بغل زده بودند و آن پیرزن با قد خمیده و چوب دستیش، همه می رفتند تا برسند، به کجا؟؟؟

دوست دارم دسته گلاتون همشون از  نوع درد و دل باشن... ببینم چه کار می کنین...  هر چه می خواهد دل تنگت بگو...