بعد منزل نبود در سفر روحانى‏...

از راه دور این نامه را می نویسم به روی گل ضریحتان .

این بار نه خواسته ای باشد که عریضه شود ، نه نذری که برآورده شود .

این بار تنها نامه ایست که به خدمت شما می رسد جهت ابراز ارادت . نه اینکه غمی نباشد که هست ؛

نه اینکه خواسته ای نباشد که هست ؛ نه اینکه همه کارهایمان در این خزان گلدار باشد که نیست ؛ تنها

دلتنگی کوچکیست که این نامه از ما برای شما . برای شما که بودنتان بزرگترین هدیه است و سرخی

شما از ماست!

سرخی شما از ما . از ما می شود کنار ظرف گناهانمان .

لطفتان آبروی ما . چشممان به امیدتان و دلمان شب یلداست بی نگاهتان . سیاه و سرد و طولانی ....

سلام از راه دور به شما که نزدیکترین امام مایید در همین ایران ، ایران بزرگ . در همین خاک که روزی به

قدم های شما تبرک یافت :

اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی ، الامامِ التّقی النّقی  و حُجَّّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و

مَن تَحتَ الثری الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی

 اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ