همه شما دعوتید

 

از پنجره بیرون را نگاه میکنم. برف میبارد. دانه های درشتش رقص کنان برزمین می نشینند. تقویم را نگاه میکنم فردا روز بزرگی ست روز شهادت آقا و سرورم. روز شهادت یکی از پاکترین بنده های پروردگار که نام مقدسشان منور کننده این وبلا گ هست. اما من چیزی ندارم برای نوشتن. وقتی حرفها زیاد است برای گفتن دست به قلم که میبری برای نوشتن نمیدانی از کجا و چگونه شروع کنی. شاید اگر سرعت اینترنتم زیاد بود تصویری آپلود میکردم و میذاشتم تا جایگزین همه حرفهای نگفته و ننوشته ام باشد.

نوشتن در اینجا را نوعی خادمی به اقا میدانم و خوب میدانم که برای خادمی لازم نیست لباس خادمی بر تن داشت همینکه در هر جاهستی خدمتی کنی و دلت راضی شود همان کافی خواهد بود. چقدر دلم میخواست اینجا ناشناس باقی بمانم و مثه خادم ناشناس خدمت میکردم. اگر ناشناس بودم راحتتر از قبل مینوشتم اما ظاهرا همیشه لو رفتم و از این بابت میرنجم. شاید جایی دیگر چه مجازی چه واقعی حرفهای ناگفته ام را بنویسم یا بگویم برای آنهایی که مرا نمیشناسند و نخواهند شناخت.

میخوام از همه شما که اینجا را میخوانید دعوت به زیارت کنم. میخوام باهم بریم زیارت وباهم دعا کنیم. اگر اولین بارتان است که اینجا را میخوانید باید بدانید که طلبیده شده اید. انشاله که بزودی پابوس آقا مشرف شوید و ما را دعا کنید. میخوام فرصت غنیمت بشمارم و همینجا از دوستانی که در پیغامهای خصوصی از ما سه کبوتر التماس دعا کردند یادی بکنم و از همه دوستان دل پاکم میخوام که برای این عزیزان نیز دعا کنید تا هر چه زودتر مشکلاتشان حل شود.

فردا جمعه است. میخوام باهم ساعت 5 بعد از ظهر و یازده شب بریم زیارت حرم مطهر اقا امام رضا(ع). هر زیارتنامه ای که دوست داشتید بخوانید. هر جا که باشید وسط مراسم یا سر دیگ آش نذری و یا مسجد محل و... فقط کافی ست در این ساعت رو به حرم بایستید و سلام کنید زیارتنامه هم بخوانید که چه بهتر. مفاتیح الکترونیکی هم که خوشبختانه موجود است و روی گوشی تان میتونید از انترنت بگیرد و نصب کنید ویکی از زیارتنامه ها را بخوانید و برای همه دعا کنید. قبول حق باشد.

 

قبول حق باشد.

بالاخره اجازشو گرفتم!

 

همش می گفتن  نمی شه بری... ولی بالاخره جازشو گرفتم!

دوستان جدیدی که تازه اومدن به اینجا لطفا به پست قبلی یه نگاهی بندازین

دوستانی هم که هنوز خاطراتشون رو نفرستادن زود بفرستن که باید داوریشون کنم[نیشخند]

جشنواره ی خاطره نویسی

 

طرح ۱۲۰ روز انس با قرآن کریم تا روز میلاد مهدی موعود (عج) نذر مهدی موعود(عج) 

جشنواره ی خاطره نویسی

سلام به همه ی دوستان

از دوستانی که دست به قلم خوبی دارن دعوت میشه که خاطراتشون رو از سفر به حرم مطهر برای ما ارسال نمایند...

خاطراتتون می تونه از یه بند باشه تا چند صفحه

شما دوستان می تونین خاطراتتون رو به ایمیل جشنواره: [e-mail] و یا به صورت نظر خصوصی در همین پست برای ما ارسال نمایید

به نفرات برتر هم به رسم یادبود جوایزی اهدا خواهد شد!

مهلت ارسال خاطرات: ۱۵ اسفند ۱۳۸۹

تعداد خاطرات ارسال شده: ۱۲

از دوستان وبلاگ نویس هم خواهشمندم که اطلاع رسانی کنن

بابای منم میگفت ...

 عباس گوشی بدست با موبایلش حرف میزد و می گفت:"چرا گریه میکنی بابا جان؟ صدات قطع وصل میشه. یه جا وایسا صداتو بشنوم. چی شده؟ دکترا چی گفتن؟ و ..."

ظاهرا داشت با پدرش حرف میزد.

پدرش پشت گوشی میگه:"دکتر ... عمل ..."  و دیگر صدایی شنیده نمیشود و تلفنش  آنتن نمیدهد.

پنج روز تا عاشورای حسینی زمان باقی مانده بود. پدر عباس خواهرش را که سرطان داشت برده بود یکی از بیمارستانهای تبریز همانجا پدرش ناگهان دچار دردی شدید در ناحیه راست کمرش میشود و تحت مداوا قرار میگیرد و همون روز ارجا میدهند به یکی از بیمارستانهای تبریز برای سی تی اسکن و آزمایش. اما ظاهرا مشکل جدی تر از آن چیزی بود که فکرش را میکرد. حالا پدر دقیقا مثه بچه ها شده بود و از اینکه دکترها گفته اند باید عمل شوی شدیدا هراس داشت و این هراسش نه بخاطر خودش بلکه بخاطر مسولیتهای سنگینش در قبال دیگران بود بخاطر کارهای ناتمامش بود و گرنه دنیا با همه لذتهایش هیچ ارزشی برایش نداشت. عباس بعد از شنیدن صدای ناراحت پدر  آنقدر نگران میشود که بلافاصله از محل کارش بسمت تبریز حرکت می­کند. آنجا پدر و عمه اش را میبیند و با دکتر صحبت می­کند. دکتر با توجه به روحیه مضطرب پدر  توصیه کرد قبل از عمل حتما از لحاظ روحی باید آماده شود. اما پدر این مردی که در بیست سالگی بعد از فوت پدرش مسولیت پدر بر گردن گرفته بود و خواهران و برادرانش را با جان و دل پرورده بود این پدری که همه به سراغش میامدند و دردل میکردند و هرگز دیده نشده بود که پدر سراغ کسی برود و دردل کند. اما ایندفعه باید چنین میشد یعنی حتما باید کسی با پدر لجوج و یک دنده حرف میزد. سخت بود پناهگاه شدن برای یک پناه دهنده، سنگ صبور شدن برای سنگ صبور و اینکار نشدنی بود. پدر در عمق اندوههایش لبخندی میزند و رو بخواهرش می گوید :"پسرم را میبینی؟ یعنی اینقدر ضعیف جلوه کرده ام؟". خنده ­ای می کند و رو به عباس می کند و می گوید:"از دکتر چند روزی وقت بگیرید میخواهم بروم سراغ طبیب دلم و بعد میام پیش دکتر".

هیچ کس نمیدانست کجا میخواهد برود و طبیب دلش کیست و کجاست؟ از همانجا عباس را شهرستان میفرستد و خودش با خواهرش تبریز می ماند. قبل از حرکت رو به عباس می کند و می گوید :"بابای منم می گفت آقا امام رضا(ع) مریضا رو شفامیده دوای درد مردمو از طرف خدا میده".

‹برای سلامتی همه دعا کنیم›

به بهانه آخر صفر

در شرکت مشغول کار بودم که بحث دین آغاز شد. من نمیدانم چرا هر بحثی میشود آخرش به دین ختم میشود و همه تقصیرها بگردن دین می اندازند. آقا جان برای هزارمین بار میگم که این دینی که الان میبینید یه دهمش هم اسلام زمان پیامبر نیست. اگر میخواهید دین را زیر سوال ببرید دین زمان پیامبر را زیر سوال ببرید. دین زمان پیامبر دینی بود که از اعراب جاهل دانشمند و ستاره شناس بیرون داد. همچنان که زبان علم این دوره زمونه زبان انگلیسی ست ان زمان هم زبان علم، زبان قران بود و شهرهایشان شاهد همایشهای علمی و تجمع دانشمندان. خیلی از عبارات علمی ریاضی و نجوم شناسی هم از آن دوره همچنان در متون علمی انگلیسی اسفاده میشود. مثه الجبر، الگوریتم(الخوارزم) و غیره. دین اسلام کیمیاگری کرد و طلا را به خاک تبدیل کرد.

حال وقتی میشنوم عده ای مسلمان زاده بدون مطالعه و فقط از روی احساسات اینچنین اسلام را نقد میکنند و به پیامبر توهین میکنند تنم میلرزد و بغضم میگیرد.

پ.ن. من تلاشم را میکنم تا بهترین باشم تا زیر سلطه ی یه نفر بی دین نباشم.

پ.ن. بی دینی از بت پرستی بدتر است. بت پرست لااقل به بت ایمان دارد اما بی دین به هیچ چی ایمان ندارد.

پ.ن. مدتی ست ساعات کاری ام در شرکت کم کرده ام.

پ.ن. رحلت پیامبر اسلام را به همه یکتا پرستان تسلیت میگم.