یادش بخیر یه زمانی می رفتیم مزار شهدا. گل میخریدیم و سر خاک ها آب میریختیم... می نشستیم و با شهدا درد و دل میکردیم
اما الانه انگار نه وقتی داریم، نه گلی و نه آبی! قحطی زده مارا...
پنجشنبه، بعد مدت ها تصمیم گرفتم برم مزار شهدا
به کبوتر سپید اس ام اس دادم که فلان ساعت فلان جا منتظرتم که بریم مزار شهدا...
لباسامو پوشیده بودم که خواهر کوچیکم گفت منم میام!
گفتم پس زود باش لباساتو بپوش که کبوتر سپید منتظره
خلاصه رفتیم سر قرار و ماشین نشستیم و رسیدیم که میدان جانبازان
ببین مردم چه بساطی پهن کرده بودن رو زمین
هر چی دلت بخواد داشتن. از شیر مرغ تا جون آدمیزاد!!!
یکهو چشم خواهرم خورد به پرتقال خونی هایی که داشتن چشمک میزدن!
گفت برم بخرم؟
گفتم برو ولی زود بیاییا. ما همین جا منتظرتیم
5 دقیقه موندیم دیدم نیومد. رفتیم اول بازار. دیدیم نیست که نیست
به کبوتر گفتم هرجا باشه ماشین میگیره میره خونه. ما بریم مزار شهدا
سر راه بود که دیدیمش خنده کنون با پلاستیک پر از پرتقال داشت میومد سراغمون
گفتم چی شد؟ کجا بودی؟ نصفه جونمون کردی
گفت رفتم زیارت کردم و فاتحه هم خوندم... !!!
سه تایی مثل سه تا کبوتر رفتیم به سمت قرارگاهمون - مزار شهدا –
یه آقایی با بلندگو یه جمله رو پشت هم تکرار میکرد: فردا ما در انتخابات شرکت میکنیم فقط برای شادی روح شهدا و امام شهدا...
سرگردون اینور و اونور میچرخیدیم. هوا تاریک شده. انگاری یادشون رفته بود چراغ هارو روشن کنن
دنبال مزار شهدای گمنام میگشتیم که...
که یکدفعه 3 نفر ریختن رو سر خواهرم!
چند تا از خانوما هم تند تند داشتن میدویدن که از قافله جا نمونن!
- دختر جان خدا قبول کنه. دو تا پرتقال هم به من بده
- الهی قربونت برم یکی هم به من بده
- من تو خونه معلول دارم برای اون هم بردارم؟
- به این حاج خانوم پیر هم یکی بده
از چند متری داد زدم گفتم خانوم ها، نذری نیست که!
دیدم کبوتر سپید نیست. نگو خانوم پشت من وایستاده داره از خنده غش میکنه!
پی نوشت: روز به یاد ماندنی بود... چند تا عکس هم در ادامه ی مطلب براتون گذاشتم
