با اینکه برف روی تک تک برگ هاش نشسته بود اما باز ساقه های شمعدانی ام بلند شده و برگ هایش تُنُک.
داشت از بی نوری می مُرد... اما خسته نمی شد از تلاش... هـــــــــــی خودش را می کشاند بالا.... می کشاند بالا....
نور گدایی می کرد و می کند
بی قواره شده، عوضش هر روز از بی کرانه خورشید شاید به قدر ذره ای رِزقش بشود.
من ولی به قدر همین شمعدانی هم عزم ندارم!
که خودم را بکشانم بالا، که نور گدایی کنم
که دلم از بی نوری نمیرد...!
" در ظلمت ِ من پنجره ای باز کن از نور"
هر چند دلِ خوشی از رسانه ملّی مان ندارم و لبریز از شکایتم امّا همین یک حرکت خوب
صدا و سیما به این می ارزد که یک تشکر جانانه و خالصانه از مسئولین شبکه مان از این
پنجره مجازی داشته باشم . باید آفرین گفت به این ذوق...
وقتی در خلوت خودت غرق می شوی و در تنهایی ات هزار جور فکرهای رنگارنگ پیش
چشمانت رژه می رود؛ از آینده شغلی و تحصیلی ات گرفته تا امور مادی و عاطفی و هزار
جور درد و گرفتاری ،وقتی دلت آنقدر تنگ هست که سرت را روی زانو هایت گذاشتی که
بالاخره چه خواهد شد؟
به یکباره و بدون اطلاع قبلی ! صلوات خاصه امام رضا (ع) روی صفحه تلویزیون نقش
می بندد و صدایی بغض آلود و زیبا زمزمه اش می کند :
اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی الامامِ التّقی النّقی و حُجَّّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ
الثری الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ
آنوقت در هر شرایطی که باشی سعی می کنی دست به سینه زاویه ات را به سمت شرق
بچرخانی و با هم یک صدا به امام خوبیها سلام کنید ...
انگار دیگر یادت می رود که همین چند لحظه پیش به نداشته هایت فکر می کردی ! و یادت
رفته بود مروارید گرانبهایت را...
خاصه اینکه خوب می دانی «سلام کردن هفتاد ثواب دارد که شصت و نه تای آن
برای سلام کننده و یکی برای جواب دهنده است » و مرام و معرفت ائمه پاسخ به
همین سلام هاست ، چرا که "سلام نام خداست "
بعد آن با یک نیروی مضاعف که انگار به تو تزریق شده باشد دست به زانو میزنی و یک
" یا علی " می گویی و برنامه زندگی ات را ادامه می دهی ...
به شخصه از شبکه استانی مان این موضوع را خیلی دیده ام امید آنکه این تلنگر ها در
شبکه های ملّی بیشتر شود . چرا که در شدائد زندگی گاهی توسل و توکل یادمان
می رود ....
